De methode van Daniëlle Krekels gaat ervan uit dat iedereen een set sterke KernTalenten meekrijgt bij zijn of haar geboorte. KernTalenten zitten dus als het ware in je DNA. Vanaf een jaar of 4 is je persoonlijkheid ontwikkeld en vanaf dat moment ga je als kind van nature uit spelen met datgene dat voorhanden is en dat past bij je KernTalenten. Dit blijft over het algemeen zo, totdat je in de (lichamelijke) pubertijd terecht komt.

In dit blog wil ik het daar eens verder over hebben. Veel volwassenen die ik spreek roepen: “ik weet echt niet meer waar ik mee speelde vroeger”. Dat gevoel had ik zelf ook toen ik voor het eerst in aanraking kwam met de KernTalentenanalyse.

Door samen met de analist “terug te keren” naar mijn jeugd kwam een enorme lading positieve herinneringen aan mijn jeugd bovendrijven uit de mottenballen van mijn herinnering. Wat een heerlijke openbaring! En wat een enorm fijn gevoel om terug te denken en bezig te zijn met wat ik écht leuk vond om te doen.

Ik was als kind heel energiek en was heel veel buiten aan het spelen met andere kinderen. We deden bij ons op het plein bijvoorbeeld stand in de mand. Ik klom heel graag in bomen en ik was graag bij ons achter in de weilanden. En sorry mamma dat ik op mijn verjaardag in mijn o zo mooie nieuwe broek een enorme winkelhaak kreeg omdat ik achter het prikkeldraad was blijven hangen.

Ik hield ook heel erg van mooie dingen en was dan ook regelmatig buiten aan het spelen in mijn mooiste kleren. Wanneer die dan kapot gingen (zoals de broek van hierboven) dan was ik daar wel heel erg stuk van, want dan was het niet mooi meer. Ik was (en ben nog steeds) gek op mooie doosjes. Jezelf (en de hond) mooi maken door verkleedkleren aan te doen was ook een van mijn hobby’s.

Alleen op mijn kamer met mijn barbies spelen dat was ook iets wat ik echt heel erg graag deed. Ik verzon geweldige verhalen om na te spelen met de barbies. Dat is nou zo mooi aan barbie, zij kan echt alles worden: van fotomodel, tot zakenvrouw van het jaar, ze kon veel beter paardrijden dan Ankie van Grunsven, als dierenarts was ze ook heel erg geslaagd…

En ik verslond boeken. Stiekem ’s avonds in bed onder de dekens met een zaklamp (en de poes erbij) heb ik alles gelezen van Enid Blyton en natuurlijk alle meisjesreeksen over paarden. Toen ik wat ouder werd heb ik ook alle boeken gelezen van Thea Beckman. Zo heerlijk om je in de hoofdpersoon te verplaatsen en zo je wereld te vergroten.

Ook door het nu weer op te schrijven merk ik gewoon dat ik er weer helemaal blij van word! Herken je dingen van vroeger van jezelf in mijn verhaal of merk je dat er al wat komt opborrelen bij je? Wat doet dat met jou? Ik hoor het graag in een reactie onderaan deze blog!